کارآیی گفتاردرمانی با استفاده از شیوه های تحریک عمومی زبان و مدل توصیفی-تکاملی بر اساس متغیرهای صرفی در کودکان مبتلا به نقص شنوایی شدید تا عمیق

سابقه و هدف: در مباحث گفتاردرمانی، کفایت درمان شامل سه حیطه ی اختصاصی تر کارآمدی، کارآیی و تاثیرات درمان است که در بحث کارآیی درمان به مقایسه تفاوت عمل کرد شیوه های مختلف درمان با یک دیگر پرداخته می شود. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیرات تحریک عمومی زبان و مدل توصیفی-تکاملی با توجه به متغیرهای زبانی بود.   مواد و روش ها: در این مطالعه مداخله ای، 14 کودک کم شنوا در دو سال تحصیلی پیاپی با دو شیوه ی تحریک عمومی زبان و مدل توصیفی-تکاملی تحت درمان گفتاری و زبانی قرار گرفتند. تغییرات حاصله در لایه های مختلف زبانی پس از اجرای هر دو شیوه، با استفاده از آزمون های غیربافتمند زبانی، توصیف تصاویر، افعال و جمله نویسی محاسبه و مقایسه گردید.   یافته ها: تفاوت تغییرات بین دو شیوه توصیفی-تکاملی و تحریک عمومی زبان در کل پیش وند و پس وند در زیرآزمون سریال؛ در پسوند اشتقاقی در زیرآزمون افعال؛ بیان حروف اضافه، درک صفت عالی و بیان قید مکان در آزمون غیربافتمند زبانی به لحاظ آماری معنی دار است (05/0 p< ).   نتیجه گیری: یافته ها نشان می دهد در روی کرد توصیفی-تکاملی چون اهداف درمان با توجه به سن زبانی مشخص می شوند تغییرات مثبت بیش تری در ریزمتغیرهای مربوط به آن سن دیده می شود.